O sobie słów kilka – Agnieszka Mulawa

Czy zawsze chciałam być przyrodnikiem? Hmmn... Tak jak duża część społeczeństwa od dziecka marzyłam, żeby zostać policjantem, koniecznie w niebieskim mundurze. Jednak wraz z wiekiem marzenia zmieniły się nieco i celem stała się praca w szeroko pojętej ochronie przyrody. Jak to się stało, że jestem pracownikiem Muzeum Śląska Opolskiego? Droga była dość kręta, zacznijmy od początku. Jeśli ktoś mnie spotyka to często pada pytanie skąd jestem, bo niektórzy w rozmowie ze mną słyszą charakterystyczne wschodnie „zaciąganie”. Kiedyś nawet jeden Pan nie chciał mi uwierzyć, że jestem Polką:). Pochodzę z południowej Lubelszczyzny. Co robię w województwie opolskim? Jak wiele osób wyjechałam na zachód za pracą. Skończyłam studia magisterskie na kierunkach biologia i ochrona środowiska na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po studiach podyplomowych z zakresu biologii sądowej moje myśli coraz częściej kierowały się w kierunku kryminalistyki i przyszłości z nią związanej. Jednak zacięcie przyrodnicze wzięło górę, co skutkowało odbyciem praktyk w Roztoczańskim Parku Narodowym, a następnie stażu w Słowińskim Parku Narodowym. Cóż, dalej od domu był już chyba tylko Woliński PN. Tam na dobre rozpoczęła się moja przygoda z edukacją przyrodniczą, która trwa do dziś. Prowadziłam zajęcia, warsztaty, oprowadzałam wycieczki po wydmach naszej polskiej Sahary. Pracowałam w parku narodowym – czyli marzenia się spełniają! Jednak, jak to mówią: „jedyną stałą, rzeczą w życiu jest zmiana” i tak trafiłam do Zespołu Opolskich Parków Krajobrazowych – gdzie również zajmowałam się edukacją. I tam spełniło się kolejne moje dziecięce marzenie: praca w służbie parku krajobrazowego wiązała się z chodzeniem w mundurze. Co prawda, nie niebieskim, a zielonym. Oprócz oprowadzania wycieczek, czasem pomagałam w monitoringu przyrodniczym. W ten sposób zostałam kolejnym osobnikiem sfotografowanym przez stobrawską fotopułapkę. Zdarzyło mi się także chodzić po rzece w za dużych woderach, z sitkiem i wiaderkiem w ręce w poszukiwaniu raków szlachetnych. Jak widać na zdjęciach przebywanie na łonie natury sprawia mi niebywałą radość. Teraz pracuję w Muzeum Śląska Opolskiego w Dziale Przyrody, na stanowisku asystenta, gdzie uczę się nowych rzeczy i doskonalę umiejętności – np. obsługę lornetki w czasie obserwacji błotniaków czy srokoszy. Jeśli chodzi o zainteresowania to przyroda, z mniej oczywistych, a związanych z moim wykształceniem – kryminalistyka. Jestem biologiem ale nie do końca takim jakiego sobie wszyscy wyobrażają, bo antropologiem. Antropologia, jak sama nazwa wskazuje, to nauka o człowieku. Dużo czasu spędzałam zajmując się anatomią, głównie kośćmi – mierzenie, określanie wieku i płci na ich podstawie, odróżnianie od zwierzęcych. Jak się głębiej zastanowić, te informacje mogą być przydatne pod kątem kryminalistyki. Czas wolny zazwyczaj spędzam aktywnie lub czytając kryminały. Od najmłodszych lat byłam związana ze sportem, z bardzo różnymi dyscyplinami. Od lekkoatletyki po sporty zespołowe m.in. biegi, rzut oszczepem, pływanie, badminton, tenis ziemny i stołowy, narciarstwo, snowboard, siatkówka. Do dzisiaj w moim życiu królują dwie ostatnie dyscypliny: siatkówka halowa oraz plażowa (czasem plażowa w hali), a w okresie zimowym narciarstwo. Narty pierwszy raz na nogach miałam w wieku 4 lat. Siatkówkę trenowałam przez okres 11 lat. Obecnie w Opolu po kilkuletniej przerwie znowu jestem zawodniczką, jednak gram już tylko amatorsko. Jeśli podróżuję, to głównie po Polsce, szczególnie umiłowałam sobie dzikie obszary naszego kraju takie jak Polesie i Bieszczady.

edukacja to podstawa

w oku fotopułapki

w pełnym rynsztunku - połów raków, rz. Bogacica

chrzest w muzeum, z drugorocznym samcem pustułki Falco tinnunculus

narty w grudniu

i siatkówka plażowa w grudniu :-)